Even lijkt de titel een flauwe paradox, zoals er in de beeldende kunst wel meer voorkomen: You Can’t Pretend To Be Somebody Else – You Already Are. Maar bij een blik op deze drie figuren, mannen in vrouwenkleding, wint hij al direct aan inhoud.
recensies
KOBE Biennale 2011
Mijn artikel over de biënnale van Kobe, Japan, is te vinden op Kunstbeeld.nl.
Gabriel Lester – Suspension of Disbelief
In 2006 kondigde Gabriel Lester (1972) een koerswijziging aan: minder installaties, meer film en video. In de monografie over zijn beeldend werk geeft hij aan dat hij een beetje ‘installatie-moe’ is geworden. Het (vaak site specific) werk bleek onverkoopbaar en werd na een eenmalige expositie dikwijls vernietigd. Was zijn oeuvre voordien al veelzijdig, na 2006 is er zowel qua media als qua inhoud nog meer variatie gekomen. Dat heeft zijn bloeiende carrière overigens niet of nauwelijks in de weg gezeten. Museum Boijmans Van Beuningen nodigde Lester enige jaren geleden uit in het kader van hun reeks solo’s van mid-careerkunstenaars. ‘Suspension of Disbelief’ is het resultaat en de eerste grote museale solotentoonstelling van Lester. Read more
Hans Op de Beeck @ Argos
We weten vaak niet waar we blij van worden. Dat idee wordt bevestigd door de nieuwe film van Studio Hans Op de Beeck, waarin we meegenomen worden naar een fictief cruiseschip, de Sea of Tranquillity. Er is haast geen verschil te bespeuren tussen de emoties van de vakantiegangers en die van het personeel dat werkt op het schip. Nu en dan verraadt een klein gebaar – een zucht, een nerveus de slapen wrijven – iets over hun gevoelsleven, maar veelal hebben ze een opvallend neutrale gezichtsuitdrukking.
Waarom ik voortaan mijn schoenen poets – Nishiko, Nasan Tur en Chris Burden in Walden Affairs
Hoe armer de mensen, hoe beter ze voor hun schoenen zorgen. Mede daarom zijn er in derdewereldlanden zoveel schoenpoetsers te vinden, suggereert Nasan Tur in de tekst bij zijn werk Like New. Het werk, te zien op de zolderverdieping van Walden Affairs, bestaat uit drie kleine verhogingen met daarop drie paar klassieke zwarte herenschoenen. Glanzend van de verse schoensmeer, maar bij nadere beschouwing gebruikt, haast stukgelopen zelfs. Je ziet de geschiedenis van vele afgelegde kilometers, de vorm van de voet van de eigenaar. Dit is geen gewoon fabrieksproduct meer, maar een persoonlijk monument, een klein voetstuk waardig. Read more
7de biënnale van Mercosul, Brazilië
Wie de woorden ‘biënnale’ en ‘Brazilië’ hoort, denkt al gauw: ‘São Paolo’. Niet helemaal terecht, want ook de Bienal do Mercosul, gehouden in de zuidpunt van Brazilië, is de moeite waard.
Traditioneel een biënnale met een sterk Zuid-Amerikaanse identiteit, maakt de Bienal do Mercosul de laatste jaren bewust een spagaat tussen regionaal en internationaal. Ook in de 7de editie wordt gestreefd naar een uitgebalanceerde mix van beide. De ambities zijn zowel gericht op de internationale horizon als op de lokale bevolking. Maar dat het potentiële publiek toch vooral lokaal en regionaal is staat voorop, in een sterk op communicatie en educatie gerichte reeks exposities en activiteiten. “Deze film duurt 25 minuten, maar je hoeft niet per se zo lang te blijven, hoor”, aldus een educatief medewerker. Read more
Ik leef niet, ik interpreteer. Fantaseren en spioneren in de DDR
Een jaar of vier geleden bezocht ik het voormalige hoofdkantoor van het Oost-Duitse Ministerie voor Staatsveiligheid (‘Stasi’) aan de Normannenstrasse in Berlijn. Minder populair onder toeristen dan de Stasi-gevangenis en, zo leek het toen althans, nog onaangeroerd door gediplomeerde museologen en conservatoren. De opstelling van de collectie was dan ook erg aandoenlijk, met grote kamerplanten om de wat lege kamers op te leuken en een collage-achtige presentatie van documentatiemateriaal, die sinds de opening van het gebouw voor bezoek in 1990 niet veel veranderd kon zijn. Eén van de hoogtepunten qua ostalgie was het museumcafé, waar je tegen een zacht prijsje thee met een plakje cake kon krijgen, gezeten in typische oostblok-zithoekjes. Hoewel ik me dus enerzijds verkneukelde aan het seventies meubilair, vertelde het gebouw natuurlijk vooral een beklemmend verhaal, van een maatschappij waarin naar schatting één op de vijftig burgers met de Stasi samenwerkte en de kleinste misstap al tot arrestatie kon leiden. Read more