Ik leef niet, ik interpreteer. Fantaseren en spioneren in de DDR

Een jaar of vier geleden bezocht ik het voormalige hoofdkantoor van het Oost-Duitse Ministerie voor Staatsveiligheid (‘Stasi’) aan de Normannenstrasse in Berlijn. Minder populair onder toeristen dan de Stasi-gevangenis en, zo leek het toen althans, nog onaangeroerd door gediplomeerde museologen en conservatoren. De opstelling van de collectie was dan ook erg aandoenlijk, met grote kamerplanten om de wat lege kamers op te leuken en een collage-achtige presentatie van documentatiemateriaal, die sinds de opening van het gebouw voor bezoek in 1990 niet veel veranderd kon zijn. Eén van de hoogtepunten qua ostalgie was het museumcafé, waar je tegen een zacht prijsje thee met een plakje cake kon krijgen, gezeten in typische oostblok-zithoekjes. Hoewel ik me dus enerzijds verkneukelde aan het seventies meubilair, vertelde het gebouw natuurlijk vooral een beklemmend verhaal, van een maatschappij waarin naar schatting één op de vijftig burgers met de Stasi samenwerkte en de kleinste misstap al tot arrestatie kon leiden. Read more